Hagelslag en zonneschijn

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een update van "al" dat we de laatste dagen/weken hebben meegemaakt. Voor ik systematisch alle hoogte en diepte punten van de afgelopen tijd zonder schaamte blootgeef, is er GROOT NIEUWS! Frank - de liefste, leukste en meest getalenteerde - heeft zichzelf onmisbaar getoond in het Australische zakenleven en werd daar recent voor beloond met een sponsorship!
Dit betekent dat, zodra we de papiermolen door zijn, zowel Frank als ik hier vier jaar kunnen blijven. Dit houdt natuurlijk niet direct in dat we dit ook zullen doen, maar één extra jaar zien we absoluut zitten. Ik ben echt super trots op mijn liefste, die met zijn tomeloze inzet en zijn Nederlandse boterhammetjes vol arbeidsvitamine de harten van de Australische zakenlieden heeft veroverd.

Zelf had ik tot verkort een kantoorbaantje bij een Australische overheidsinstelling. De fantastische collega's van Frank bezorgde mijn deze formidabele baan, waarbij het mijn taak was verzekeringspolissen en vergunningen van loodgieters te updaten in HET systeem. Dit werk was op geen enkele manier uitdagend, maar het was voor mij wel een eerste kennismaking met de Australische werkcultuur. Deze kennismaking was zeer interessant, leerzaam en tegelijk ook gek. Want -hoe kan het ook anders- ik kwam terecht in wat ik nu met terugwerkende kracht een slangenkuil zou willen noemen. Op dag één werd mij al duidelijk dat het overgrote deel van het team uit "toetjesvrouwen" bestond. Even een korte uitleg wat betreft de term "toetjesvrouwen".

Toen ik mijn afstudeerstage bij ING deed, zat ik -hemelsbreed gezien- erg dicht op een aantal vrouwen van middelbare leeftijd die daar administratief werk deden. Het waren van die negatieve "wieven" die een soort clubje van gelijkgestemde hadden gecreëerd. Dit clubje maakt aan de lopende band domme grappen -vaak beledigend bedoelt- waar alleen zij om konden lachen. Het waren van die vrouwen die geen enkele interesse hadden in iets, dat zich buiten hun 30 centimeter afspeelde en die daar een kleingeestige leefwereld op nahielden.
Één van die vrouwen -zij was zelf bijzonder fors- vond dat haar man te dik was en vertelde maar al te graag dat hij de gehele week op streng dieet was en hoe moeilijk dit voor hem was. Het merkwaardige van dit dieet was echter dat op woensdagavond alle regels overboord gingen. Want zo vertelde zij enigszins verrukt: 'Op woensdagavond eten mijn man en ik alleen maar toetjes'. :-S Omdat dit fenomeen voor mij zo treffend onderstreepte wat ik van hen dacht, noem ik zulk soort vrouwen sindsdien 'toetjesvrouwen'.

Maar goed, dit kliekje toetjesvrouwen had hun giftige pijlen op één van de andere teamleden gericht en het was duidelijk dat zij, aan het einde van de dag, zwaar in de put zat. Na mijn verschrikkelijke ervaring bij Willie Billie -waar de beste advocate van Nederland: Myrthe Van den Heuvel, keihard mee heeft afgerekend :-)- voelde ik toch de behoefte mijn neerslachtige collega wat bemoedigende woorden toe te spreken. En haar in ieder geval te laten weten dat niet iedereen zo over haar dacht. Dit resulteerde echter in meer betrokkenheid dan waar ik in eerste instantie op uit was. Zo kreeg ik na die dag iedere dag een update, met welke acties ze van plan was te ondernemen en gaf ze mij bij HR op als getuige in haar belang. Ondanks dit al, was ik instaat het oppervlakkig gezellig te houden -iets waar ik over de jaren gelukkig steeds beter in wordt-. De vier weken werden verlengd tot zes, tot ik afgelopen vrijdag na werk gebeld werd door mijn contact bij Hudson, met de mededeling dat er een budgetkwestie was en ik na het weekend niet meer terug hoefde te komen :-S. Beetje vreemd om dat zo te moeten vernemen, maar deze gang van zaken was niet ongebruikelijk daar. Zo hoorden ik de week daarvoor één van de toetjesvrouwen -met haar hand over de telefoonhoorn en haar mond- al fluisterend aan het uitzendbureau vertellen dat een andere "temp" ongevraagd een sigaretje had gerookt, en of ze haar daar even op wilde aanspreken.

Helaas betekent dit, dat ik weer op zoek ben naar iets nieuws. En ik ben dan ook zeer benieuwd waar de zoektocht mij deze keer zal brengen. Het zal in ieder geval schelen dat als ik nu solliciteer, ik kan zeggen dat ik niet lang meer afhankelijk ben van het working holiday visum. Want ook in de Australische arbeidsmarkt krijg je op dit moment geen baan, als je niet bereid bent bij aanvang te zweren - het liefst op het leven van vrienden en familie - dat je toch wel écht de intentie hebt om heel lang te blijven.

Een oranje hoogtepunt was dat we het weekend na Koningsdag hier, in de Australische warme zon, samen op een paar oud Hollandse traktaties mochten kauwen. Al was het natuurlijk niet zo lekker als in Nederland - zoiets gaat uiteraard ook gepaard met wat ouderwets Nederlands gezanik ;-) - het bevredigde toch de lekkere trek. Toen we na een mierzoete stroopwafel en een half warme kroket toch een beetje dorstig werden, werd nog eens goed duidelijk hoe de Nederlanders aan hun "zunige" reputatie komen. Het ging zo; ik bestelde een blikje fris en vroeg daarbij om een rietje. De Nederlandse verkoper antwoordde: 'Nee, helaas die hebben wij niet'. Ik: 'Weet u misschien waar ze die wel hebben?' Waarop de verkoper -met uiterst serieus gezicht- antwoordde: 'Niemand heeft hier rietjes, zoiets kost geld!' Na een hartelijke lach en de woorden 'Nederlandser dan dat wordt het niet' besloten Frank en ik onszelf op de Nederlandse boodschappenstand te storten. Als goed geïntegreerde Ozzies ontzeiden we onszelf niets en verlieten we het terrein met een pak heerlijke donkere hagelslag en een buik vol kroketten, stroopwafels en - als het aan Frank had gelegen - ook nog frikandellen, maar die waren uitverkocht.

Een ander hoogtepunt zijn de Australische lieverds die wij hier, met name in de buurt, hebben gestrikt. Je raad het al, de eerste intercontinentale prille vriendschappen zijn een feit :-). Gelukkig is hier in Northcote geen gebrek aan sociale, gezellige mensen en was het verrassend gemakkelijk om een leuk contact te creëren - uiteraard gefundeerd door de nodige hoeveelheid alcohol-. Zo hadden we ons eerste bescheiden verjaardagsfeestje thuis, met heuse gasten EN cadeautjes. En gingen we met onze nieuwe Australische "besties" naar concerten en footy wedstrijden - helaas verloor mijn beroemde neef bijna alle wedstrijden die we bezochten, dus besloten we in het kader van de "ju ju" of bad luck maar even een paar wedstrijden over te slaan-. Uiteraard kunnen deze "novelties" niet tippen aan de jaren trouwe vriendschap die we delen met de lieverds in ons koude kikkerlandje, maar het maakt het leven hier wel een stuk leuker.

Ook de natuur blijft hier een bijzonder fenomeen. Zo is het deze herfst al één keer flink afgekoeld naar een zinderende twaalf graden, maar het is vooral grappig te zien wat de regen hier op dit dorre rode eiland allemaal teweeg brengt. Zo liep ik laatst - op een vrij warme dag - na een regenbui terug naar huis. Ik hoorde een hoog zoemend monotoon geluid, terwijl de geur van verschillende eucalyptus soorten, bloeiende rozenstruiken en fruitbomen mijn neus bereikte. Terwijl ik deze multizintuiglijke (bij gebrek aan een beter woord) ervaring doorliep, had ik een heus David Atttenbrough moment. In mijn hoofd hoorde ik David zeggen: 'The vast and dry lands of Australia have been waiting for the rain to revive them.' The rain plays a vital role in the lifes of some of the local wildlife. Take for instance the cicadas...' Misschien had het iets te maken met de vochtige warme eucalyptus dampen die ik iets te gretig naar binnen snoof, maar het was best bijzonder.
Op zulk soort momenten voel je toch heel sterk dat je écht op een ander continent woont. Terwijl op andere momenten - 's ochtends, terwijl je voor je werk wakker wordt met een boterham - lijkt het gevoelsmatig of je maar een uur of twee van Nederland verwijderd bent.

Het schijnt dat je, als je in het buitenland woont, verschillende fases doormaakt. Het begint met de fase waarin alles nieuw en interessant is. Daarna de fase waarin de roze wolk langzaam oplost en je de mankementen begint te zien van het land waar je verblijft. En uiteindelijk de fase waarin je óf berusting vindt en tot de conclusie komt dat er meer mooie en goede dingen dan mankementen zijn óf dat je het land verlaat. Ik merk dat het in al die fases - die allemaal in meer of mindere maten al een keer zijn gepasseerd - belangrijk is, dat je jezelf blijft terug zien in de cultuur waarin je leeft. Als een soort fusion kok combineer je je eigen ingrediënten met wat onverwachte andere. Dat is soms best wel een zoektocht en soms is het heel gemakkelijk, bijvoorbeeld bij hagelslag en zonneschijn.

Dikke kus & cheers!