Wie wat bewaart die heeft wat!
Blijf op de hoogte en volg Frank en Louise
04 Februari 2014 | Australië, Melbourne
De titel verraad het al, dit is een lang verhaal geworden. Dus ik zou willen zeggen; Gebruik de setting van het gure winterweer om extra te genieten van een lekker knus plekje, wellicht met een glaasje wijn of een warme choc. of geniet van een stiekeme pauze tijdens de baas z'n tijd, terwijl je gebiologeerd naar het scherm staart ;-), want in een paar maanden tijd kan er een hele hoop gebeuren...
Zo hebben jullie eerst nog een stukje Indonesië tegoed. Het is alweer dusdanig lang geleden sinds we voor het laatst wat hebben gepost, dat ik waarbenjij.nu moest raadplegen om te zien waar het laatste verhaal was geëindigd.
Maar, na Lombok zijn we afgereisd naar Bali waar we 10 dagen (waaronder kerst en oud en nieuw) verbleven in Ubud. Ondanks het toenemende toerisme daar, vonden Frank en ik het fantastisch in dit mooie stadje, waar vooral ook heel veel te doen was. Omdat de kerstman met zijn dikke rooie pak en wollige baart onze vakantiegezinde breinen maar niet kon inspireren, besloten we het deze kerst helemaal anders aan te pakken. In plaats van bezig zijn met wat je voor wie moet kopen of uren te ploeteren in de keuken voor een heerlijk maal, besloten we dit jaar te gedijen in de aandacht en expertise van andere. Eerste kerstdag werd een ACHT uur durende Spa dag, wat mij betreft hedonisme ten top (maar wel heerlijk). Nadat we acht uur lang gekneed, gescrubt en gebadderd waren en we heerlijk geurde naar Indonesische kruidemengels en aromatische olie, voelde we ons fantastisch en een beetje schuldig tegelijk. Loom van alle ontspanning trokken de schuldgevoelens gelukkig verrassend snel weg en we eindigde de dag in een heerlijk Balinees restaurants.
Ook oud en nieuw was een hele andere ervaring dan we in het westen gewend zijn. Eigenlijk komt het erop neer dat ze er weinig aan doen. Omdat we toch op een memorabele manier 2013 wilde afsluiten, besloten we die avond naar een Balinese dansshow te gaan in het paleis in Ubud. Dit bleek een heel goed idee. De show was vooral strelend voor het oog en het was leuk om al de Balinese instrumenten te aanschouwen. De avond bleek perfect in balans. Na de show gingen we naar één van de grotere bar/restaurants in de hoofdstraat, waar een live band vol mannelijke Indonesische nachtegalen (vrij androgeen doch mooi geluid) ons begeleidde naar het magische 00:00 moment. Echter eenmaal daar aangekomen werd opnieuw pijnlijk (en ook vooral grappig) duidelijk dat ook dit feest geen enkele betekenis heeft in Indonesië. Toen we midden in een nummer ineens heel wat lawaai hoorde buiten onderbrak de manager van de bar de band en vroeg iemand in het publiek hoe laat het was. Direct daarna schalde de nieuwjaarswensen door de hele tent, begeleidt door toeters en glitters. Champagne verkochten ze niet, dus we leidde het nieuwe jaar bescheiden in met Heineken en Bintang.
Andere hoogtepunten in Ubud waren onder andere het rondreizen met auto en chauffeur. Via Jurg (mijn vader) en Zandra zijn we twee dagen met hem op stap geweest. We zagen veel van het prachtige landschap dat Bali te bieden heeft. Zo bezochten we prachtige tempels waarvan er één was waar je niet naar binnen mocht als je tanden aan het wisselen was of als je dood was...Toch fijn als je van te voren weet dat je het een en ander daar binnen niet tegenkomt ;-).
We bezochten een waterval, twee vulkanen en een waterpaleis. We aten onze lunch op de meest prachtige locaties en we profiteerde ten volle van de lokale kennis van onze chauffeur genaamd Kadek.
Een ander hoogtepunt was de kookcursus die we volgde om de fijne kneepjes van het Balinees koken onder de knie te krijgen en een bezoek aan een echte Balinese genezer.
Na ons verblijf in Ubud reisde we af naar Java. Frank en ik hadden bedacht dat we dit met de bus, de trein en de "pont" zouden doen, om zo meer van Java en vooral van het landschap mee te maken. Dit bleek een avontuur waarbij niet alleen onze zitvlakken en blazen, maar ook ons karakter aardig op de proef zou worden gesteld.
We wilde met de bus vanuit Bali naar Banyuwangi (op Java) om vanuit daar met de trein naar Surabaya te reizen. De volgende dag wilde we dan vanuit Surabaya met de trein naar Jogjakarta reizen. Daar zouden we vier nachten blijven om vervolgens de zelfde reis terug te maken.
Afijn, het begon al met de treinreis naar Surabaya die we van te voren niet konden reserveren. Frank en ik uitte daaromtrent onze bezorgdheid tegen iedere Indonesiër die ons verhaal maar wilde aanhoren, en genoeg Engels sprak om ons te begrijpen. Maar keer op keer werd ons verzekerd dat we dit op het station zelf ook konden regelen. Kortom, alles zou goed komen.
Na een busreis van vijf uur kwamen op de dag van vertrek aan in Banyuwangi. De buschauffeur was zo aardig om ons even bij het treinstation af te zetten. Vol goede moed liepen Frank en ik naar binnen, waar we de best Engels sprekende Indonesiër tot dan toe tegen kwamen. Ondanks dat feit bleef hij maar één zinnetje herhalen: We are sold out. Frank en ik probeerde verschillende tactieken uit waaronder het algemeen bekende omkopen (in Indonesië vaak de norm), maar niets hielp. Even voelde we ons verloren, maar het duurde niet lang voor verschillende lokale Indonesische ondernemers deze "verdrietig" uitziende westerlingen (in Banyuwangi of all places) wat aandacht gaven. En zo kwam het dat we niet veel later bij een tandeloze opa in een minibusje zonder deur richting een busterminal scheurde. Volgens opa was het "the place to be" als je richting Surabaya wilde en daar moesten we die nacht toch echt arriveren om ons schema te kunnen handhaven.
Na een gesprek in Lonelyplanet Indonesisch vonden we een bus die rechtstreeks naar Surabaya zou gaan. Het zou ongeveer acht uur gaan duren.
Kort na vertrek kwam er mevrouw langs die in de bus de kaartjes verkocht. Toen ze onze bestemming vroeg en wij vol enthousiasme Surabaya zeiden, vertelde de vrouw dat de bus maar tot Probolingo zou rijden. Dat DAT acht uur zou duren en dat we dan over moesten stappen op een andere bus. Volgens haar duurde dat reisje dan nog eens twee uur (en we hadden er die ochtend al vijf uur op zitten). Eenmaal in Probolingo aangekomen (inmiddels 22:00 's avonds) waren we slap, bleek en zweterig. We vonden nog steeds dat we verder moesten, maar de bus die klaar stond om te vertrekken was de ergste tot dan toe. Het leek wel een scenario uit een film. Een bus met een donker grijs interieur vol gaten, helemaal volgepakt tot aan de laatste stoel met Indonesische mannen. Een flikkerende tl-lamp dat ijl licht weerkaatste in de flinke rookwolk die ontstond door al het gepaf dat in de bus plaatsvond. Een dikke Indonesische man begeleidde mensen in en uit de bus (lees duwen en trekken) en greep daarbij iets te vaak naar zijn flesje Arak, terwijl de bus op hoge snelheid door de duisternis denderde.
Gelukkig had ook dit verhaal een happy end en nog belangrijker, had het hotel een 24 uurs receptie. De reis van de volgende dag was een tochtje naar de supermarkt vergeleken bij de dag daarvoor en we kwamen dan ook zeer relaxed aan in Jogjakarta.
Eenmaal daar bezochten we de Borobudur (waarvoor we al om vier uur 's nachts opstonden) en het paleis van de Sultan. We vonden Jogja en Java al met al een hele leuke ervaring en echt een aanrader als je een stad wilt bezoeken die wat minder toeristisch is.
Na Java was ons Indonesische avontuur zo goed als ten einde en twee dagen later zaten we in het vliegtuig terug naar Melbourne.
Hier in Ozz hebben we de afgelopen tijd van alles meegemaakt, waarbij we de uiterste van het spectrum (fantastisch en super #@&!?!) hebben mogen ervaren. De hoogtepunten zoals: de baan van frank, de Australian Open bezoeken, heerlijk zomerweer en wonen in een fantastische stad, winnen het gelukkig nog steeds van de mindere ervaringen. Wel zijn mijn ergernissen de afgelopen maand, met betrekking tot mijn tijdelijke thuisland, dusdanig opgelopen dat ik inmiddels genoeg materiaal heb om een kleine pocket te vullen genaamd 'The downside of down under'.
Zo is voor we vertrokken naar Indonesië al duidelijk geworden dat het niet heel gemakkelijk is om een kantoorbaantje te vinden. Inmiddels hebben zich meerdere oorzaken gemanifesteerd en daarmee zijn ook direct een aantal cultuurverschillen aan het licht gekomen. En, zoals ieder wel ontwikkelt en bereist persoon, zijn we ervan overtuigd dat onze "Nederlandse manier" de beste is en vinden we die verschillen vaak vervelend :-S. Misschien is onze "Nederlandse manier" zeker niet altijd de beste, maar het is wel de meest vertrouwde.
Zo doet men hier niet wat men belooft, zelfs al denk je van te voren een bepaalde wederkerigheid in een relatie te bespeuren. Hele concrete beloftes zoals: ' Ik mail je a.s. donderdag of ik bel je woensdagmiddag om drie uur, worden vaak niet nagekomen. En dan blijkt, als je navraag doet bij andere Australiërs, dat dit een bekend fenomeen is. Je wordt geacht de persoon die je wilt spreken te stalken via mail of telefoon (letterlijk iedere dag) en vervolgens wordt dat, door de persoon aan de andere kant, als proactief beschouwt. Waar je in Nederland misschien als opdringerig of betweterig zou worden beschouwt, vindt men hier dat je initiatief en interesse toont. Daarnaast worden fluffy en bubblely in de Ozzy kantoorjungle als positieve eigenschappen beschouwt en ook dat staat soms behoorlijk ver af van onze nuchtere Hollandse benadering.
Leuke verschillen zijn er gelukkig ook genoeg. Zo is men hier zeer beleeft en is iedereen super aardig, wat ten opzichte van de Hollandse (soms botte) directheid ook best wel een verademing kan zijn.
Ondanks dit al, doen Frank en ik natuurlijk onwijs fris, sprankelend en gezellig ons best om ons als ware kameleons door het selectieproces voor de alom gewilde kantoorbaan te worstelen.
En met succes! Het is Frank gelukt om een baan te bemachtigen als Recruitment consultant in de zakenwijk (CBD) van Melbourne. Hij is deze week begonnen en het bevalt het hem tot nu toe allemaal erg goed. Hij heeft een contract van zes maanden gekregen en dat is relaxed, omdat een dergelijk contract ook mogelijk is binnen de restricties van een working holiday visum. Helaas is het mij nog niet gelukt, maar ik heb goede hoop dat dat snel gaat veranderen.
Een ander iets waar we ons tot verkort nog niet van bewust waren, is dat de huizenmarkt voor de altijd te vertrouwen, nette, sociale (alles behalve vaak) working holiday uitbuiter heel erg klein is. Onze daarin iet wat naïeve verwachtingen waren, zo bleek, nogal hoog op accommodatiegebied.
Na Indonesië wilde we, ondanks mijn lieve familie hier, toch wel heel graag weer een volgende stap zetten en hun huis verlaten. Vrij snel bleek al dat een appartement voor ons tweeën alleen onbetaalbaar was. Budgettechnisch bleven de volgende twee keuzes over: een houseshare (lees studentenhuisachtige tavrelen) of een mini studio in het centrum. Na al meerdere jaren het wel en wee van het studentenhuis te hebben meegemaakt, verkozen wij de laatste optie. De studio, die qua oppervlakte nog niet de helft van ons oude appartement zou beslaan, bleek echter alleen te huren voor een periode van zes maanden. Een veel te grote commitment in deze voor ons onzekere tijden qua werk en inkomen. Een commitment van een maand of twee of een dergelijk accommodatie voor mensen die gebruik maken van het WHV blijkt helaas zeer zeldzaam.
Na het bekijken van verschillende houseshares compleet met onverwachte verschrikkingen en ellende alom, hebben we een toch een keuze gemaakt. Inmiddels wonen we al weer twee weken in Richmond. Richmond is een super toffe wijk die wordt omschreven als een inner suburb van Melbourne. Er heerst zo op het eerste gezicht een gezellige en ontspannen sfeer in de wijk. Er zijn aardig wat lunch/koffietentjes waar je spannende organic lunchcombi's kunt proberen en hippe winkels waar upcoming designers hun waar ten toon stellen. Er zijn lekkere betaalbare restaurants en een aantal plekken waar je de muziekscene van Melbourne in levende lijven kunt aanschouwen. De wijk is dan ook meteen het leukste aan onze huidige woonsituatie.
Allereerst maar de visuele prikkels. Het interieur van onze houseshare doet denken aan een mengeling van slechte art deco meets the pride and prejudice, tezamen met een overvloed aan kattenbeeldjes en een oneindige variatie van de lelijkste nepbloemen ooit. Zoals je in een 'prachtig' interieur als dit mag verwachten, staat alles veel te vol en kun je op basis van het interieur al bijna de OCD stempels gaan uitdelen.
Dan de huisgenoten. We wonen samen met een vrouw van 45 genaamd Debs (afkorten is hier de norm) die een soort van onverwacht haar vier jarige dochter in Engeland heeft achtergelaten (lang verhaal), en die daarom iedere nacht gaat Skypen. Gek genoeg moet Debs, die normaal weinig beweegt, daarbij in eens heel veel lopen. Omdat de vloer boven ons los ligt, wordt daarmee onze nachtrust wreed verstoord. De rust die we afgelopen zes maanden hebben opgebouwd, is dan ook zo goed als weg en dat nu net het werkende leven weer begint. We hebben de afgelopen twee weken al menig discussie moeten voeren, maar verandering blijft helaas uit. De andere huisgenoot (en ik schaam me bijna om dit te schrijven) is de moeder van Debs. Een typische eenzame oude vrouw die niet met je, maar tegen je praat. Door dit te lezen wordt waarschijnlijk ook het interieur enigszins verklaart, maar geloof me dat dit twee weken geleden de beste keus voorhanden was. Daarbij is het zo dat door onze snelle reactie we andere stellen, die op dit appartement ook volmondig ja zeiden, te snel af waren (men is hier de wanhoop nabij). Er zijn helaas te veel houseshares hier in Melbourne waar zelfs de voorraadkast nog als kamer wordt verhuurd, en mensen verschrikt vragen, als je op de stoep staat voor een bezichtiging: "Maar waar wil de huisbaas dan dat wij gaan slapen?"
Desalniettemin een goede nachtrust is een primaire behoefte, dus zijn Frank en ik als een dolle op zoek naar dat ene pareltje in het centrum, waar we zonder "kleurrijke" huisgenoten of wurgcontracten in alle rust kunnen vertoeven. Long story short, ons nieuwe motto: "verandering is vooruitgang" sleept ons voort over de hobbelige weg naar het ultieme levensgeluk (dat hopen we tenminste). Misschien had de titel beter 'The pursuit of hapiness' kunnen zijn.
Ondertussen waarderen we de lieve berichtjes en reacties die jullie sturen onwijs! Het is leuk om te lezen wat jullie van onze avonturen vinden en vooral ook wat jullie thuis meemaken.
Excuses voor de lange radiostilte, ik hoop dat deze enorme lap tekst dat een beetje goed maakt ;-). We hopen dat met jullie ook alles goed gaat en we zullen wat extra zonnestralen die kant opsturen.
Cheers!
Frank en Louise
-
04 Februari 2014 - 15:37
Marije:
Haha! Te gek romantisch interieur hoor! Heerlijk om jullie avonturen te lezen vanuit het niet eens zo heel koude, maar wel donkere Nederland. Gefeliciteerd Frank met je baan en Louise, komt met jou vast ook snel goed.
Jonathan is bijna zes maanden inmiddels en doet jullie de groeten ;). Ook van Hens. Liefs, Marije -
04 Februari 2014 - 22:48
Marije Van Der Heijden:
Hoi lieve mensen,
War een prachtige verhalen, ik heb er van genoten. Ik vond zelf Ubud ook heel erg leuk. Wat fijn dat Frank nu werk heeft gevonden, nu maar hopen op een baan voor Louise en een andere woonruimte. Komt vast wel gied.
Hier is alles prima. De winter is heel zacht en ik moet zeggen dat ik dat wel heel prettig vind. Nog even en dan begint de lente, kan niet wachten!
In september ga ik met Ruben naar Japan I.h.k.v. De ouder-kind reis. Lijkt me ook heel bijzonder om daar naar toe te gaan.
We hopen in mei onze nieuwe pup te krijgen en vanaf april ga ik minder werken. Ik heb er erg veel zin in! Laat de zomer maar komen!
Inmiddels pas ik een keer per 2 weken op Eva op maandag. Het is een schatje en ze lijkt heel erg op Marthe. Een prachtig meisje!
Ger is nog steeds druk, ook al loopt het werk wel iets terug.
Liefs van ons beiden en geniet van deze bijzondere tijd!
Marije en Ger .
-
06 Februari 2014 - 14:13
Yvonne De Goey:
Hoi lieverds, prachtige belevenissen! Heel leuk om te lezen!! En dan nu aan het werk Frankie! Prima gedaan hoor, je weet dat ik trots op je ben. Ik weet zeker dat het voor Louise ook helemaal goed komt!
Hier gaat alles zijn gangetje, ik pas wat meer op Jurre en dat is helemaal geen straf. Het is een ongelofelijk lief mannetje en een echte knuffel.
Ik spreek jullie snel weer met skypen, ik verheug me erop!
Liefs, Yvonne -
08 Februari 2014 - 11:47
Louise:
Bedankt voor de lieve reacties!
Het ziet er naar uit dat we over anderhalve week dit huis gaan verlaten :-) :-) :-). Ofwel naar een leuke tijdelijke optie (met eigen badkamer :-) of naar een studioapp. in een andere leuke wijk.
Zo te lezen wordt er heel veel op lieve kindjes gepast! Groetjes aan Hens en Jonathan van ons! Het is vast een heel mooi mannetje! En wat cool Japan!
Heel veel liefs!
Cheers
Frank en Louise -
19 Februari 2014 - 12:15
Myrthe:
Leuk verhaal wereldreizigers!
Hoe bevalt jullie nieuwe stulpje? :) X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley